Toen ik zo’n 9 jaar geleden voor de eerste keer moeder werd, stond ik net als ieder andere ouder voor de keuze; je kind wel of niet laten vaccineren. Alhoewel ik in die tijd niet zeker was of ik weliswaar een keuze had verkrampte ik al bij het idee dat het eraan zat te komen.
Al enige tijd daarvoor bewandelde ik het pad van de alternatieve gezondheidszorg en vanuit deze stroming leerde ik over ziektebeelden die in verband waren gebracht met nevenschade door vaccinaties. Vanuit een liefdevolle begrenzing voor mezelf en mijn kind ging ik op onderzoek uit en alhoewel vaccineren een vrijwillige keuze bleek te zijn vond ik het bijzonder dat daar in de reguliere gezondheidszorg nauwelijks openheid over was.
Automatisch lagen de vaccinatieboekjes al op de mat van de voordeur nadat mijn zoon werd geboren en was bij het zorgpersoneel de verbazing van de gezichten af te lezen wanneer ik hierover mijn zorgen uitte. Op geheel natuurlijke wijze, zonder enige pijnbestrijding had ik een gezonde baby op de wereld gezet. Alles zat er op en eraan. Mijn eigen gezondheid nam ik heel serieus en ook gaf ik voor zolang als ik kon borstvoeding aan mijn eerstgeborene om zijn immuunsysteem van goede start te voorzien. Tijdens het eerste bezoekje aan het Consultatie Bureau luidde het dringende advies om mijn toen vijf weken oude baby een cocktail van chemicaliën te laten inspuiten want er heerste kinkhoest. Verbaasd was ik erover dat dit advies veel eerder kwam dan ik had verwacht. Eerder leerde ik over de veerkracht van het menselijk lichaam en hoe ik hierop kon vertrouwen, over gezond leven en de weerbaarheid van het immuunsysteem. Een natuurlijk gegeven afweersysteem dat in volle werking treedt wanneer je in aanraking komt met o.a. bacteriën en virussen.
De angst die ik bij dit dringende verzoek waarnam was enorm. De reguliere gezondheidszorg volgden vaste protocollen en dit rijmde niet samen met het onbestemde onderbuikgevoel van een typische ‘overbezorgde moeder’. Daar waar de alternatieve stroming me juist leerde dat ziekte en pijn onderdeel is van het mens-zijn en een nuttige bijdrage levert aan het versterken van het immuunsysteem, leek het erop dat de reguliere gezondheidszorg ziekten of pijn bij voorbaat de kop in drukte. Is het dan de bedoeling dat je kind helemaal niet meer ziek mag worden? Met pijn net zo, paracetamol en andere pijnbestrijding wordt bij het minste of geringste geadviseerd en ingezet. Is de onderliggende boodschap hiervan dat pijn er niet mag zijn? Klopt het dan niet dat wanneer je eenmaal de waterpokken hebt gehad, je daarna immuniteit hebt? Of wanneer je door lastige gevoelens van pijn heengaat je hiervan zelfverzekerder gaat voelen. Dat je steeds meer op jezelf leert vertrouwen doordat je ontdekt dat juist op die lastige momenten je moedig en sterk kunt zijn?
Alles in mij ging in verzet en terwijl ik dit kenbaar maakte waren de afkeurende blikken uitzonderlijk. In die tijd was ik nog één van de weinige moeders die ervoor koos niet te vaccineren, in deze tijd weet ik dat er nu velen met mij zijn. Een onbestemd gevoel over dat ik als een slechte moeder werd gezien of handelde vanuit egoïsme en geen rekening hield met anderen drong zich iedere keer aan me op als ik me meldde bij de balie van het CB. Je kind wordt gemeten, gewogen en op ‘gezondheid’ gecheckt, alles verloopt netjes volgens de statistieken en je baby is zogezegd weer ‘goedgekeurd’. Aan het einde van het bezoek luidde voor mij dan de paradoxale vraag; Zullen we dan nu maar beginnen met vaccineren?
Waar angst heerst is geen vertrouwen
De hele sfeer omtrent deze benadering van ‘gezondheid’ voelde voor mij alles behalve vanzelfsprekend. Van binnen wist ik dat ik alles deed en in voorgaande jaren had gedaan om de gezondheid van mezelf en mijn kind te bevorderen, alleen wie vertelt mij nu dan over het risico dat eraan vastkleeft om iets geheel ON- natuurlijks in dit kleine, pure en gezonde lichaampje van mijn kind te spuiten? Waarvoor is dit nodig, zekerheid? Welke zekerheid?
Dit advies druiste in tegen alles wat ik tot dan toe over mezelf had geleerd, over wat passend voelde voor mij en hoe ik een gezond leven voor me zag. Wat ik hierin miste was het vertrouwen. Vertrouwen in onze natuur, het leven, op gevoel en intuïtie in plaats van het blindelings volgen van een standaard protocol. Ondanks de hoeveelheid weerstand die het bij anderen opriep, kon ik niet voorbij gaan aan mijn innerlijke wijsheid. “Stel dat je kind ziek wordt en het gaat dood, dan heb jij dat gedaan.” is wat ik in de ogen zag van de jeugdartsen. Wat ik ook begrijp vanuit die laag van bewustzijn waaruit zij handelen. Toch bij iedere twijfel drong mijn intuïtie erop aan om in deze keuze te blijven staan en dat ging voorbij alle vastomlijnde procedures en protocollen die ik keer op keer te horen kreeg. Welke ik ‘gewoon’ gevolgd zou hebben als ik niet beter had geweten. Mijn onderbuikgevoel was te sterk om dit te negeren. Hoe onlogisch het voor anderen ook kon lijken, dit was mijn grens.
En ja, in deze tijd voel ik de grens opnieuw.
In deze tijd voel ik hem weer; “Als jij je niet laat vaccineren, geen mondkapje draagt of geen 1,5 meter afstand houdt dan kan een ander ziek worden en doodgaan”. Hierin is verborgen schuld en schaamte aanwezig en de vraag is; blijf je dan bij jezelf of ga je voorbij jouw waarheid, voor de ander? Je hoger zelf is je intuïtie en is verbonden met je gevoel. Het is als een kompas die jouw richting aangeeft en dat gaat voorbij aan het rationele verstand, het ego-bewustzijn. VOELEN is WETEN en is niet te fact-checken. Een ander kan voor mij 100 logische redenen bedenken waarom ik iets zou moeten doen maar als het voor mij niet goed voelt, doe ik het niet. Zo eigen-wijs ben ik geboren en ook gebleven.
“De mate waarin we de dood kunnen accepteren bepaald de kwaliteit van ons leven” is zoals ik het zie. Zolang we de onvermijdelijke dood en het bijbehorende lot niet accepteren is er geen kans voor ons om het leven volledig vrij en voluit te kunnen leven.
Wat men in de onderstroom beheerst is een collectieve angst. Angst voor ziekte en pijn en daarmee samenhangend angst voor de dood. De dood is iets ongrijpbaars waar in onze samenleving het liefste van weggekeken wordt. Dat er zoiets bestaat als het lot is voor velen nog niet te bevatten laat staan te omarmen. De dood is confronterend en werkt verlammend echter is het de enige waarheid waarvan we op aan kunnen, niemand uitgezonderd. Alleen timing is een mysterie, dit hebben we over te geven aan iets dat groter is dan wij.
Is dan de prijs die je ervoor betaald door je te blijven verbinden met angst en mogelijk hierdoor niet volledig van de gegeven tijd kan genieten niet veel te groot?
Deze blog is niet om een discussie uit te lokken over het wel of niet vaccineren in deze tijd. Dit is en moet in mijn ogen voor iedereen een vrijwillige keuze zijn en blijven, indien je bewust en vanuit volledige vrijheid kiezen kan. ‘Foute’ keuzes bestaan er in mijn ogen niet. Iedere ervaring is voor ons bedoeld om van te kunnen leren en groeien. Het leven verloopt volgens een bepaalde universeel ritme dat boven alle zogenaamde controle uitstijgt. De tijd van nu daagt ons wel uit een keuze te gaan maken tussen angst of vertrouwen. Mijn hoop voor iedereen is dat zij het vertrouwen in zichzelf mogen vinden en het innerlijk kompas gebruikt om te weten waar jouw grens ligt. #waarligtjouwgrens#
